Terwijl ik dit schrijf zit ik heerlijk in een schreeuwparadijs... Guillem heeft een feestje. Het is een soort Monkey Town maar dan 10x zo klein. Guillem geniet, ik wat minder.. In Spanje is het heel normaal dat ouders ook blijven. Hier is het niet direct nodig maar Guillem vindt het met de taal toch wel fijn als ik nog in de buurt ben. Terwijl het zo goed gaat! Wij verbazen ons regelmatig over zijn uitspraak en zijn woordenschat.

Update tijd! Soms weet ik niet waar te beginnen. Afgelopen weken waren een mix van het gewone leven, gezelligheid, drukte (beetje teveel) en veel in en rondom het huis. Met Sanne ben ik nog naar Tossa de mar geweest. Tossa ligt in een baai en heeft een heel mooi oud gedeelte. Weer een heel ander stadje dan Lloret of Blanes. Ik was er zelf alweer 13 jaar niet meer geweest dus ook voor mij leuk om te ontdekken en fijn om gewoon even als zussen op pad te zijn. De volgende dag hebben we de kinderen een dagje thuis gehouden en zijn we met zijn allen naar Girona geweest. Wij wonen dichterbij Girona dan Barcelona dus ik gok dat we daar nog wel vaker komen. In Girona begonnen de feesten van de stad, we hebben er weinig van meegekregen maar zijn wel bij de Gegants geweest. De Gegants horen bij de Catalaanse cultuur, bij elk feest zijn ze erbij. Het zijn hele grote poppen die dansen.  

Er werd onwijs naar uitgekeken en afgelopen weekend was het dan eindelijk zover.  Sanne, Guido, Puck en Saar kwamen naar ons toe. Ze kwamen aan het einde van de dag, eerst zijn we met de kinderen naar de kapper geweest, een boekenmarkt in de buurt bezocht en hebben we boodschappen gedaan. Dit maakte dat het wachten goed te doen was want wat hadden zij, en ik ook, er zin in. Het is super leuk om ons plekje te laten zien, wij zijn er hartstikke trots op en willen dat natuurlijk graag delen. 's Avonds hebben we gelijk de barbecue aangezet en lekker bij gekletst. Gisteren zijn we naar Blanes gegaan. Het was echt een prachtige dag en ik ben zelfs helemaal de zee in geweest. Niet omdat het zo lekker was, het was gewoon hartstikke koud, maar het kon wel. Daarna hebben we op een terras in de stad lekker geluncht en zijn we weer richting huis gegaan. Aan het einde van de middag zijn Alfredo, Guido, Puck en Saar naar een wedstrijd gegaan van Barca. Helaas voor Guillem mocht hij dit keer niet mee want vandaag moest hij gewoon naar school. Alfredo en ik zijn deze week ook aan het werk dus we wisselen het een beetje af. Dingen samen doen en zij ondernemen zelf ook dingen. Tijdens dit typen staat mijn zus in de keuken te koken, heerlijk. Er staat in ieder geval nog genoeg leuks op de planning :) En ze zijn mee geweest de kinderen ophalen, dat stond natuurlijk ook op de to do. 

Eindelijk eindelijk eindelijk was het dan zo ver, het uitje naar Nederland. Vrijdagochtend zijn we heerlijk rustig opgestaan en hebben we nog op ons balkon in de zon kunnen ontbijten. Daarna zijn we naar het vliegveld van Barcelona gereden. Vroeger vlogen we heel vaak, maar sinds we voor allebei de kinderen moeten betalen en corona gaan we altijd met de auto. Laia heeft geen actieve herinnering meer aan vliegen en Guillem ook bijna niet. Extra leuk om dit keer het vliegtuig te pakken, het blijft iets speciaals. Op het vliegveld van Barcelona zijn we gaan lunchen en shoppen, genoeg leuke winkels. Daarna ging Alfredo koffie halen en ik met de kinderen naar de wc. Toen we weer samen waren kwam Alfredo tot de ontdekking dat we een koffer minder hadden... Oeps! Gelukkig stond onze  koffer nog in een winkel waar we waren geweest. 

En zo is er opeens weer ruim een week voorbij. Ik geniet van het feit dat het normale leven is begonnen. Er komt weer ruimte in de dag. De kinderen hebben het over het algemeen hartstikke naar hun zin op school. We verbazen ons over wat ze al mee krijgen. Iets waar ze aan moeten wennen is huiswerk, Guillem heeft lijsten met Catalaanse woorden mee die hij moet kennen. Daarnaast moet hij de tafels van 2,5 en 10 leren. Die kent hij gelukkig allang. Het is fijn dat ze met sommige dingen al iets verder zijn, alles in een andere taal is al intensief genoeg. Laia krijgt morgen haar eerste huiswerk, ze moet vijf dieren opschrijven. Dat is nog wel te overzien. Wat ik trouwens echt heerlijk vind is dat de kinderen pas om 9.00 op school hoeven te zijn. Deze tijd bevalt mij wel. 

Van de hele emigratie weet ik wel wat ik de grootste stap vond. De kinderen naar een school laten gaan in een ander land waar ze de taal nog weinig beheersen, pffff maar afgelopen week was het dan zover. Vrijdag zijn we op school wezen kijken en hebben we de inschrijving voltooid. We werden hartelijk ontvangen en kregen een berg info. Wij moesten een aantal papieren meenemen waaronder het vaccinatieboekje. Gelukkig zijn bijna alle dozen leeg en wist ik deze zo te vinden. Na heel veel info kregen we een rondleiding van de directrice. Tot groot geluk van de kinderen is hun klas op de eerste verdieping, hoe cool is dat als je een trap op moet. Ze zitten in dezelfde gang en hebben tegelijk pauze. We konden in de klassen kijken en de juffen spreken. Daarna zijn we nog even naar het schoolplein wezen kijken en de gymzaal. De kinderen vonden het heel fijn om te weten waar ze terecht gingen komen, dit bezoekje haalde bij ons allemaal wat spanning weg. Na twee uur stonden we buiten en waren wij helemaal gaar van alle info en nieuwe indrukken.

En dan opeens is het zover, morgen is de laatste officiële vakantiedag, dan weekend en maandag naar school. Ik geloof dat we er allemaal naar uitkijken. De kinderen hebben heel veel zin om vriendjes te maken en wij hebben eerlijk gezegd wel even behoefte aan focus, stilte en wat meer rust :) Vanochtend hebben we te horen gekregen naar welke school ze gaan. Gelukkig maar want afgelopen dinsdag belde ik de gemeente en daar kreeg ik te horen dat we het misschien pas volgende week zouden horen. In de meivakantie zijn wij bij twee scholen wezen kijken, bij allebei hadden we een goed gevoel. Maar deze scholen zijn het niet geworden. Ze gaan naar een andere school die wij eigenlijk niet wilde omdat die voor ons gevoel op een industrieterrein lag. Gelukkig blijkt dit niet zo te zijn. Ik moest wel even schakelen toen ik hoorde dat het een andere school werd maar de kinderen pakten het heel goed op. En op de Instagram pagina zag ik een foto van het team en ik kreeg er direct een goed gevoel bij. Alfredo heeft ze gesproken vandaag en de situatie uitgelegd. We mogen morgen kennis komen maken zodat de kinderen vast kunnen zien waar ze maandag terecht komen. Ontzettend fijn dat dit nog even op de laatste vakantiedag kan. Ze waren ook heel vriendelijk aan de telefoon. We gaan het morgen zien!

Terwijl iedereen Barca zit te kijken, zit ik lekker op het balkon te typen. Ik ben benieuwd hoelang ik het ga volhouden want het stikt hier van de muggen. Helaas niet die muggen die met schemering even om de hoek komen kijken. Nee onze Spaanse muggen werken 24/7 en laten zich niet vangen. Dus voor degene met de gouden tip, kom maar door! Ik weet al wel dat tanspasta en azijn goed werkt op een muggenbult maar ik wil liever dat ze helemaal niet in de buurt komen..

Het is even geleden dat ik heb getypt want we zijn gaan kamperen, maar terug naar een paar weken geleden voor zover dat nog lukt. Het begon met een nachtelijk avontuur.. Midden in de nacht maakte Alfredo mij wakker of ik even kon helpen. Hij was wakker geworden omdat er iets tegen zijn been kwam, hij dacht een grote wesp of vlieg tot hij het licht aandeed. Een kleine vleermuis vloog in paniek alle kanten op en was helemaal de weg kwijt. Natuurlijk had hij gelijk de deur open gedaan in de hoop dat de vleermuis de weg naar buiten zou vinden. Helaas vond hij de vleermuis helemaal uitgeput op de grond bij de badkamer. Gelukkig kon hij snel een doos erop zetten maar het beestje naar buiten krijgen was nog niet zo makkelijk. Na heel wat gepiep en onrustig gefladder eindelijk buiten. Maar echt goed voor de nachtrust was het niet!

En dan zijn we opeens een week verder en moet ik heel hard nadenken hoe de afgelopen week er eigenlijk uitzag... Afgelopen vrijdag was het hoogtepunt voor Guillem. Hij was dik de winnaar van de Scorito poule en de winnaar mocht kiezen wat we gingen eten. Ergens gaandeweg het EK werd kiezen wat we gingen eten door de kinderen veranderd in, kiezen waar we gingen eten. Guillem wilde heel graag naar de KFC. Deze zit niet in Blanes, hiervoor moesten we naar Lloret de Mar. Mijn hemel wat een beleving... Toen ik 17 was ben ik zelf op zo'n heerlijke vakantie geweest naar Calella maar zo kan ik het mij toch niet helemaal meer herinneren. Terwijl Guillem zat te genieten van zijn kip, zat Laia blote buiken te tellen. Er viel heel veel te tellen!

Zaterdag kwamen Alfredo zijn ouders langs voor de gezelligheid én om te helpen. Alfredo's moeder is flink gaan poetsen wat heel fijn was. Maar om het echt schoon te krijgen hebben we nog wat rondes te gaan. Alfredo en zijn vader zijn van alles gaan doen samen, de speelgoedkasten zijn in elkaar gezet, een bureau voor boven, eentje voor beneden, een extra bed in elkaar gezet, de diepvries op de plek, de tv opgehangen en ik vergeet vast nog dingen. Alfredo zijn moeder had eten meegenomen dus we konden genieten van een lekkere Spaanse lunch. Verder is het vooral fijn dat het lekker opschiet als je met meer bent.

Wat een heerlijk opwindend gevoel om dan eindelijk de sleutel in handen te hebben. Tijd om naar het huis te gaan maar eerst even lunchen. Ons huis staat op een berg, het is een buitenwijk. Op de berg zijn alleen maar huizen en er is één restaurant. Normaal gesproken komt het eten in Spanje altijd heel snel, maar natuurlijk duurde het dit keer juist lang. Rond 16.00 was het dan eindelijk zover, naar ons eigen huis. Binnen waren we alleen niet zomaar met zoveel sleutels en meerdere sloten..