Naar school!

Van de hele emigratie weet ik wel wat ik de grootste stap vond. De kinderen naar een school laten gaan in een ander land waar ze de taal nog weinig beheersen, pffff maar afgelopen week was het dan zover. Vrijdag zijn we op school wezen kijken en hebben we de inschrijving voltooid. We werden hartelijk ontvangen en kregen een berg info. Wij moesten een aantal papieren meenemen waaronder het vaccinatieboekje. Gelukkig zijn bijna alle dozen leeg en wist ik deze zo te vinden. Na heel veel info kregen we een rondleiding van de directrice. Tot groot geluk van de kinderen is hun klas op de eerste verdieping, hoe cool is dat als je een trap op moet. Ze zitten in dezelfde gang en hebben tegelijk pauze. We konden in de klassen kijken en de juffen spreken. Daarna zijn we nog even naar het schoolplein wezen kijken en de gymzaal. De kinderen vonden het heel fijn om te weten waar ze terecht gingen komen, dit bezoekje haalde bij ons allemaal wat spanning weg. Na twee uur stonden we buiten en waren wij helemaal gaar van alle info en nieuwe indrukken.

In het weekend zijn we op pad geweest voor schoolspullen, zo moeten ze op de school bv een doos meenemen van een bepaald formaat met daarin een keukenrol, billendoekjes, een schort en zakdoekjes. Gymschoenen hadden we wel maar net als veel andere schoenen waren deze te klein dus we zijn ook op pad geweest voor gymschoenen. Daarnaast moet je hier zelf bepaalde boeken bestellen, dit heeft Alfredo gedaan. Ik ben vaak zo ontzettend blij dat hij de taal spreekt. Het scheelt zo enorm veel uitzoekwerk en geregel voor mij. 

Afgelopen maandag was dan eindelijk de eerste schooldag. De kinderen hadden er heel veel zin in én natuurlijk was het spannend. Alleen de eerste dag mochten alle ouders mee naar binnen wat wij natuurlijk heel fijn vonden. Ik ging met Laia mee, bij haar was het heel rustig. Allemaal kindjes die bedeesd om zich heen keken of een beetje aan het kletsen waren. Bijna alle ouders namen op de gang al afscheid. Ik ben even binnen geweest tot ze zelf zei dat ik mocht gaan. Ze was er klaar voor! Daardoor had ik tijd om nog even bij Guillem naar binnen te glippen en kon Alfredo naar Laia. Bij Guillem in de klas was het druk met ouders en hadden de kinderen duidelijk meer te vertellen aan elkaar. Ik zag de spanning op het gezicht van Guillem staan. Het jongetje naast hem kreeg van zijn ouders te horen dat hij zich zo moest voorstellen aan Guillem en hem wegwijs moest maken. Hoe fijn als andere ouders ook zien dat het spannend is en hierin een beetje willen helpen. Na een dikke knuffel was ook Guillem er klaar voor. Ik vond ze allebei zo ontzettend dapper, ik geloof niet dat ik vaak zo trots op ze ben. Uiteindelijk bleek ik de enige die die ochtend in tranen was. 

En wat hadden we allebei zin om ze om half 1 weer op te halen. Het mooiste van de dag? Ze kwamen allebei blij naar buiten! Guillem had voor het eerst handbal gespeeld en al wat gekletst en Laia had zoals ze zelf zei, al twee een soort van vriendinnen gemaakt. De kinderen gaan hier van 9.00-12.30 naar school en van 15.00-16.30. Allebei hadden ze zin om 's middags weer terug naar school te gaan. Het valt ons op dat ze al veel meer begrijpen dan wij hadden verwacht en ze durven ook allebei iets te zeggen. Alfredo had de avond ervoor een opdracht met Guillem zitten voor te bereiden zodat hij mee kon doen. Hij had alles fonetisch opgeschreven. De juf had aangeboden om het voor te lezen maar nee hoor, dat wilde hij zelf wel doen. En dat in het Catalaans, zo leuk!

Afgelopen woensdag was een vrije dag in Catalonië, voor de kinderen wel fijn. Na twee intensieve dagen even de tijd om alle indrukken te verwerken. Vandaag heeft Guillem de voetbalbeker van Jonge Kracht meegenomen om te laten zien in de klas, hij is er zo trots op dat hij deze kreeg. En hij durft zichzelf te laten zien in de klas.

Vrijdag ben ik echt begonnen met dansen. Het fijne aan dansen is dat ook al versta ik niet alles, het volgen lukt wel. Ik vond het leuk om te doen dus heb mij gelijk ingeschreven. Voortaan dans ik op vrijdag Salsa en Bachata. 

Verder nog allemaal kleine dingen. De schoorsteenveger is geweest. De overbuurvrouw kwam soep brengen en een kopje koffie drinken. We zijn Blanes in geweest om eindelijk de rots in de zee te beklimmen en uit eten te gaan. We hebben vrienden van Alfredo op bezoek gehad, zij kwamen gezellig barbecueën, onze slaapkamermuur is mooi geverfd, zijn er wederom weer dozen uitgepakt en is er opgeruimd, is het gat van de lekkage dicht gemaakt, heb ik onze poort gepoetst, heeft Alfredo met resthout een bijzettafel gemaakt en geverfd en en en en .... 

 Over het huis gesproken, onze elektriciteit is nog steeds niet opgehoogd. Net was ik aan het koken met de afzuigkap en de oven aan en ja hoor daar viel alles weer uit. Het lijkt soms wel of we op een camping wonen. De eerste reactie van de kinderen, o nee en nu is papa ook nog net weg. Blijkbaar hadden ze niet verwacht dat ik ook een schakelaar kan omzetten...