Huis gevonden, en toen kwam het moeilijkste...

Vol van het huis reden we naar Blanes om te lunchen en tegelijkertijd misschien wel onze nieuwe omgeving te leren kennen. We hadden genoeg te praten en konden niet uit over het heerlijke uitzicht vanaf de keuken / het balkon. Ook hadden we allebei los van elkaar al bedacht dat onze eetkamertafel beneden bij de barbecue moest komen te staan. 

‘s Avonds ging Alfredo naar de basketbal en beneden op de bank werd ik bijna paniekerig. Het doel was een huis vinden, nu was het gelukt, HELP en nu! 

Ik wist zo zeker dat ik in dat huis wilde wonen maar dat zeker weten betekende ook echt daadwerkelijk emigreren. En wist ik dat wel zeker?

De volgende dag hebben we gewoon maar een bod uitgebracht, ver onder de vraagprijs omdat we dachten dat we geen hypotheek konden krijgen. Dit werd direct afgewezen, wat eigenlijk wel heel fijn was. Ik had nog een stap te nemen, durven voelen of ik dit wel echt wilde. Doodeng, want als het antwoord nee zou zijn dan zou dat voor Alfredo een teleurstelling zijn. Maar nog veel enger, als het antwoord ja zou zijn, dan moesten we de stap echt nemen… 

Ergens denk ik dat ik het al wel wist maar er gewoon nog even de tijd voor nodig had om het ook echt uit te spreken naar mijzelf maar ook naar mijn ouders. Het is toch een iets andere mededeling dan, ik ga een weekje op vakantie. 

Met het besluit om er volledig voor te gaan waren er drie grote stappen te nemen.

1. Ons huis verkopen
2. Een huis aankopen
3. Werk

Januari en februari waren intense maanden. Ons eigen huis te koop zetten, daar moest ik even aan wennen. Het was dan ook super fijn dat ons huis al was verkocht voordat het op internet kwam. Zo bleef onze stap toch nog een beetje van onszelf en konden we zelf beslissen in hoeverre we het al wilden delen. Achteraf vond ik dit de meest grote stap en tegelijkertijd ook de makkelijkste, dit ging zo snel.

Alfredo heeft nog een poging gedaan om op zoek naar andere huizen te gaan. Ik wist eigenlijk al vanaf de eerste bezichtiging dat dit het huis ging worden. Tijdens een etentje hoorde ik mezelf opeens vol overtuiging zeggen; ik weet toch al zeker dat ik daar ga wonen. 

Niet veel later had Alfredo een manier gevonden om toch een hypotheek te kunnen krijgen, tijd voor een nieuw bod. En ja hoor, we hadden een deal!

Dan nog de stap werk. Alfredo had in februari actief gesolliciteerd maar daar was (nog) niets uitgekomen. Eigenlijk hadden we het allebei los gelaten. We hadden het zo geregeld dat we de eerste weken / maanden prima konden leven zonder werk, ook een aantrekkelijk idee maar wel onzeker. Toen kreeg ik opeens in mei te horen van mijn werkgever dat hij eigenlijk wel mogelijkheden zag om mij in dienst te houden. Weliswaar met een ander takenpakket en wat minder uur, maar precies wat voor mij ook goed past. Super fijn! We hebben afgesproken dat ik tot het einde van het jaar in dienst blijf en dan zien we weer verder. In diezelfde week werd Alfredo gebeld door een contact in Spanje. Ze wilden hem graag in dienst en hadden een functie voor hem gecreëerd. Er moest heel wat heen en weer worden gebeld / gemaild om de juiste startdatum te bepalen maar het is gelukt. Alfredo start 15 juli in Spaanse loondienst :) Zo gingen we van geen werk naar in dezelfde week allebei wel werk.

 Wat hebben we van dit allemaal geleerd?

Ergens moet je beginnen, het maakt niet uit wat de eerste stap is, de rest volgt.

Het is prima dat je nog niet alle antwoorden weet, eigenlijk maakt dit het juist leuk.

Loslaten is een proces, don’t rush, stap voor stap.

Vertrouw op je gevoel, dit valt niet altijd uit te leggen.

Deel waar je zelf klaar voor bent.

Uit je comfortzone stappen is soms helemaal niet fijn, zorgt voor onrust én is tegelijkertijd geweldig!