Zullen we de stap dan toch maar eens maken...

Alfredo wilde al langer voor een tijd in Spanje gaan wonen, de wens om de kinderen ook de Spaanse en Catalaanse cultuur en taal mee te geven werd groter en groter. Daarnaast vielen de grijze luchten hem elk jaar een beetje zwaarder. 

Hoewel ik jaren geleden ook graag naar Spanje wilde, had ik dit de afgelopen jaren wat minder tot zomer 2023. Op de terugweg overviel mij het gevoel van ik wil hier niet meer weg.

Het begin van veel gesprekken. Wat hopen we in Spanje te vinden? Tijdens vakantie is het meestal leuk in een ander land, maar is dat in het dagelijkse leven ook zo?

Naast bovengenoemde redenen merkte ik dat ik het ook heel fijn vind als de kinderen in een cultuur mogen opgroeien waar het iets minder prestatiegericht is. Het ritme is heel anders en wij ervaren er altijd veel meer uren en ruimte in een dag. 

Maar in Spanje is ook niet alles rozegeur en maneschijn. Daarnaast wonen wij in Nederland gewoon heel fijn, in een wijk waar de kinderen altijd zelf naar vriendjes kunnen en alles is zo goed geregeld in Nederland, ook dat is erg prettig.

Het werd mij al vrij snel duidelijk dat deze beslissing niet zomaar met het hoofd gemaakt kon worden, tijd voor een bezoekje aan Spanje om huizen te bezichtigen en te gaan voelen. Stap 1, het bepalen van een zoekgebied. 

Wij wilden sowieso naar Catalonië, Alfredo zijn familie woont daar, het is qua afstand vanuit Nederland te rijden en natuurlijk de Catalaanse cultuur. 

Ik wilde graag in de buurt van zee, meestal is het daar wat koeler dan landinwaarts. Hoezeer ik ook van de zon hou, hitte vind ik helemaal niet fijn. Niet te dicht bij Barcelona want daar zijn de huizen veel duurder en wel graag in de buurt van de zus van Alfredo. Ons zoekgebied werd rondom Malgrat de Mar (hallo Nederlanders, dat kennen de meeste wel).

Met ons budget waren er twee opties. Of midden in het centrum, met alles op loopafstand maar in een appartement. Of op een berg met alle ruimte maar voor alles een auto nodig.  

29 december was het zover, ietwat zenuwachtig lieten we de kinderen bij de zus van Alfredo achter en gingen we samen op pad. Ik wist al vrij snel, de appartementen vallen af. Het huis is de basis en dat moest goed voelen. Huizen zonder tuin waren eigenlijk al geen optie voor mij. Naast de appartementen ook twee prachtige huizen bekeken maar helaas, allebei hoog op een berg, aan het einde van een doodlopende straat. Daarnaast ook in gebieden met toch wel veel leegstaande panden en zooi. Enigszins gedesillusioneerd kwamen we terug. Dit was het niet en gaan we het eigenlijk wel vinden..?

Op 3 januari hadden we ook nog drie bezichtigingen staan, twee hebben we direct afgezegd, die gingen het na deze ervaring sowieso niet worden. Alleen Alfredo zijn all time favorite moest nog worden bekeken. Ik wilde de kinderen graag meenemen want ergens hadden we al een voorgevoel, dit zou weleens kunnen kloppen..

We reden de berg op, in tegenstelling tot de andere bergen, was dit een mooie berg. Meerdere uitgangswegen en over het algemeen verzorgde huizen. Ook was er een restaurant te vinden. Vanaf de straat zag het huis er leuk uit. 

Na een paar minuten in het huis vroeg ik voorzichtig aan Alfredo: Ben jij ook zo enthousiast?

Een stralende lach zei genoeg,

We hadden ons huis gevonden!