Laatste week in Nederland

Zoveel te vertellen maar blogs horen kort te zijn... Eigenlijk wist ik het al van te voren, de tijd vloog. Opeens was het al de laatste week in Nederland. Guillem had nog een heel gezellig weekend voetbalkamp. Heerlijk weer, leuke spelletjes, vriendjes, voetbal, leuker kon het niet voor hem.

Voor mij een week in het teken van afscheid nemen. We kregen nog aardig wat bezoek op de camping en toen kwam het moment dat er gewoon geen tijd meer was om nog even met iemand koffie te drinken. De caravan moest worden opgeruimd en ingepakt. Mijn auto hebben we volgeladen met spullen en de andere auto klaar gemaakt voor vertrek. Woensdag hebben we in de stromende regen de caravan naar de transporteur gebracht en mijn auto daar ook achter gelaten. Deze paste er nog bij in de vrachtwagen. 

Over de vrachtwagen gesproken... Alfredo nam contact op met de gemeente in Tordera zodat de politie op de dag van de verhuizing een stukje straat af kan zetten voor de vrachtwagen maar wat blijkt, de vrachtwagen mag helemaal het dorp niet in! De vrachtwagen blijkt te groot én te zwaar om de berg op te rijden PFFFFFF. Nu gaan we woensdag ergens onderaan de bult alle spullen overplaatsen naar een kleine vrachtwagen en hopen dat alles in één keer past. Super onhandig maar ergens ook een opluchting. Onze straat gaat namelijk over op een zandweg en ik zag de vrachtwagen er echt niet makkelijk weg komen. 

Hoe het woensdag allemaal gaat, dat zien we woensdag wel weer.

Afgelopen woensdag konden we lekker 's avonds bij mijn ouders aanschuiven. Wat heerlijk om weer een goede maaltijd te hebben, een zachte bank, alle ruimte én ouders die voor je zorgen. De weken in de caravan gingen echt prima maar een beetje luxe is toch wel fijn. 's Avonds moest er nog een traktatie in elkaar worden geflanst. 60 traktaties verder zijn we doodop in bed gekropen. Donderdag hebben de kinderen afscheid genomen van hun klasgenoten. Ze stonden heerlijk in het middelpunt van de belangstelling en hebben er beiden echt van genoten. Wij waren er uiteindelijk niet bij en daar was ik heel blij mee want bij mij kwamen opeens donderdag heel veel tranen eruit. En ook nog eens heel veel moeheid, eindelijk moesten we even niets, rust!

's Avonds zijn we lekker met mijn ouders uit eten geweest en daarna weer snel naar huis want we gingen de boel versieren. Afgelopen vrijdag waren ze namelijk 50 jaar getrouwd!!! Zo'n enorm mooie mijlpaal, en na al die jaren nog zoveel liefde, dat moest een speciale dag worden. Vrijdagochtend hebben we met ons eigen gezin samen ontbeten, mijn broer, zus, ouders en ik. Het was heel fijn dat onze laatste dag in Nederland niet perse om ons ging maar een feestdag voor mijn ouders was. 

Daarna weer naar school om de kinderen op te halen. Hier had ik heel erg tegenop gezien. Het was verdrietig maar ook goed. Fijn dat iedereen vakantie kreeg, dan ben je iets minder speciaal. Iedereen ziet elkaar lange tijd niet. Na heel wat laatste knuffels en gelukwensen hebben we het Sterrenbos achter ons gelaten. Hopelijk gaan de kinderen zich in Spanje op den duur net zo op hun gemak voelen als op het Sterrenbos.

's Middags hebben we ons klaargemaakt en was het tijd voor het feest. Het was één groot gezellig feest. Natuurlijk ging het veel over onze emigratie maar het middelpunt waren papa en mama. Ons laatste nachtje in Nederland hebben we allemaal als een blok geslapen. Moe van alle intense momenten en drukte. We vertrokken bewust pas 's middags zodat we 's ochtends rustig konden ontbijten samen en nog een kop koffie drinken. Eigenlijk waren we allemaal helemaal oké maar toen ik nog even snel broodjes ging halen voelde ik de spanning opeens enorm toenemen. Afscheid nemen is gewoon niet fijn, niet alleen eigen verdriet over wat we achterlaten maar ook het verdriet van achterblijvers. Het was heerlijk dat mijn broer en zus met families kwamen en ook Joyce sloot aan. De rust om nog even gezellig te kletsen had ik niet meer, soms kun je een moment maar beter achter de rug hebben. Ik heb bewust afscheid genomen van het huis van mijn ouders waar ik vanaf mijn 16de heb gewoond en toen nog heel goed geknuffeld met iedereen. Het voelde gek om weg te rijden, ergens heb ik nog steeds het idee dat we op vakantie zijn gegaan en is het besef er nog niet helemaal. En tegelijkertijd ook weer wel. Na nog even gewoon lekker huilen in de auto kwam het gevoel weer, waaaaahhhh we gaan dit doen! YES, ons avontuur begon voorzichtig aan in augustus en is nu dik begonnen!